Het begin -verplicht-

Elk nieuw jaar wordt in beide landen een kleine toespraak van een van de grote leiders gehouden, en worden de nieuwe vechtschema's vrijgegeven. Dit alles gebeurt op het grootste plein van de hoofdstad van het deel waar je je in bevind. Iedereen moet hier bij aanwezig zijn.

Regels: Drie regels in je postvak.
Personen: Alle Altera.

Matthew loopt wat rond op het grote plein. Hij was benieuwt naar de toespraak van dit jaar. Hij moest en zal meevechten voor zijn vader. Hij probeerde zo dicht mogelijk bij het podium te komen om alles goed te horen. Het was bloed heet als gewoonlijk. De toespraken waren interessant maar Matthew dwaalde af. Hij dacht aan zijn vader wie normaal met hem naar deze toespraken ging. Hij zag zijn schim nog langs hem staan. Hij schudde zijn hoofd en probeerde zich weer te concentreren.

Verschillende mensen stroomden binnen op het grote plein in Calida. Ook Noby wurmde zich tussen een aantal mensen door, om een beetje een overzichtelijk plekje te krijgen. Zo meteen zouden de vechtschema's vrijgegeven worden. Daar moest Noby natuurlijk bij zijn, als ze later een goede strijder wou worden. Ze keek om zich heen en observeerde de mensen. Een oude man die waarschijnlijk kwam voor zijn kleinkinderen, een jonge, forse vrouw met twee kinderen aan elk een hand en een baby in haar buik, een klein jongetje dat onder de benen van de mensen door kroop om helemaal vooraan te kunnen staan, en nog een stuk of duizend mensen. Een zacht briesje gleed langs Noby's gezicht. Het was warm weer vandaag, een beetje te warm. Zweet drupte van Noby's voorhoofd, en ze hijgde een beetje. Ze luisterde geconcentreerd naar de toespraak.

Fee probeerde een zo comfortabele mogelijk houding te vinden want het leek er op dat deze toespraak nog wel even zou duren. Fee draaide haar hoofd een stukje zodat het leek of ze luisterde en liet haar gedachtes afdwalen naar die ochtend, ze had geluk dat haar broers haar waker genaakt hadden want anders lag ze nu nog steeds in haar bed. Nou nu ze terugdacht had ze toch liever gehad dat ze haar hadden laten slapen, met een kan ijskoud water gewekt worden was niet haar idee van een goede morgen. Rillend trok ze haar mantel nog wat strakker om zich heen, haar broers mochten haar dan voor gek verklaren dat ze het koud had met dit weer maar daar trok ze zich niks van aan.

Toen hij naar de zon keek werd hij verblind. Had Matthew natuurlijk niet moeten doen, maar ja hij kon het gewoon niet laten. Hij kripperde zo vaak met zijn ogen totdat hij weer goed kon zien. Er bleef een kleine vlek in zijn beeld maar dat was wel normaal. Hij keek heb wijd openstaande ogen naar de spreker. Hij wist wat hem te wachten stond.

Cloud kwam langzaam het plein op lopen. Het was tegen twaalven, het heetst van de dag. Ze had een weinig voorstellend spijkerbroekje aan en een wit topje, welke eerder grijs-bruin was, van het droge stof dat er na het dragen op was blijven plakken. De zon scheen genadeloos op haar blote huid, en Cloud wist dat het verstandiger was om lange bedekkende kleding aan te trekken, maar ze vond dikke kleding afschuwelijk, en ze hield er niet van om het heet te hebben, ook al zou ze straks misschien naar verbrand zijn. Ze wurmde zich ongemakkelijk verder langs de mensen, waarvan sommigen ietwat angstig weken, aangezien Damian vlak achter haar volgde. Damian, haar trouwe hyena, haar metgezel. Ze kende Damian al sinds ze twaalf was. Hij was gewond en verzwakt, en was zomaar aan komen lopen, bedelend om eten. En Cloud, als liefhebbende dierenvriend had die zielige ogen niet kunnen weerstaan en daar had ze vijf jaar later nog steeds geen spijt van. Ze vond het zelfs wel fijn om Damian aan haar zijde te hebben. Ze voelde zich veiliger met hem, ook al wist ze dat haar Glock 17's, welke zwaar maar koel in haar beide zakken rustten, meer schade aan konden richten dan Damian's tanden. Zijn aanwezigheid was gewoon fijn. Clouds ogen flitsten heen en weer, terwijl ze een plekje zocht. Ze baande zich een weg naar de rand van het plein, en liet haar ogen vervolgens over het podium glijden. Ze vroeg zich af wanneer de toespraak zou beginnen, en kroelde gedachteloos met haar vingers achter Damian's oren. Hij plantte zijn kont plat op de grond en genoot van de aandacht, hoewel hij wist dan Cloud er met haar hoofd niet bij was. Hij voelde ook dat ze zenuwachtig was, maar wist dat hij er niet veel aan kon veranderen. Damian was een slim beestje, hij had in de loop der jaren veel van Cloud geleerd, en Cloud van hem. Cloud was nu eenmaal niet zo'n sociaal persoon, en Damian had haar op sociaal niveau een handje geholpen. Anderzijds had Cloud hem op zichzelf leren leven, hoe hij van aaseter over kon stappen naar een gevreesd roofdier. Ze hadden simpelweg veel aan elkaar gehad, en zouden elkaar absoluut niet willen missen. Twee sterke bondgenoten met een nog sterkere vertrouwensband. Een vertrouwensband die bijna nog groter was dan de vertrouwensband met Cloud's broer. Ze hield wel van hem, maar ze was niet zo'n mensensmens, als ze dat zo mocht omschrijven. Wat dieren betrof kon ze daar prima mee omgaan, maar mensen vond ze gewoon moeilijk uit te staan. Ze was ook erg wantrouwig, en dat lag gewoon in haar aard. Het duurde zo lang voor ze iemand vertrouwde, dat maar weinig mensen een poging deden om iets in de richting van vriendschap met haar op te bouwen. Ze vertrouwde zelfs haar eigen bondgenoten, de Oosterlingen, niet. In elk geval nauwelijks. Ze wist wel dat de oorlog gescheiden was tussen Oost en West, en dat alle Oosterlingen aan haar kant stonden, maar dat betekende niet dat ze allemaal vriendelijk en te vertrouwen waren. Integendeel. Oosterlingen konden net zo goed Westerlingen zijn, of simpelweg geboren verraders. Het was zo gecompliceerd allemaal. Cloud zuchtte, duidelijk, maar nauwelijks hoorbaar door het geroezemoes, en ze probeerde zich te richten op hetgeen waarvoor ze hier was. De toespraak, de speech, wat dan ook. Ze was erg nieuwsgierig naar de vechtschema's, maar dat was dan ook het enige waarvoor ze hier kwam. De mensenmassa maakte al dat ze hier niet heen zou willen komen, maar ze was verplicht, en ze was niet van plan die schema's aan haar neus voorbij te laten gaan. Ze moest gewoon even doorzetten, maar Cloud liet zich niet klein krijgen door al die mensen, ook al had ze zo'n vreselijke hekel aan dit soort massa's, en was het één van haar moeizaamste zwakke punten. Ze trok gewoon een emotieloze muur op, haar gezicht drukte niets uit, en ze liet het allemaal maar over zich heen komen. Het zou snel voorbij zijn. Althans, dat hoopte ze.

Ergens aan de rand van de open plek zat Noël. Een bruin houten bankje tegen een oud verwaarloosd huis. Hij voelde door de wind wat zand langs zijn huid schuren en sloot vandaar ook meteen kort zijn ogen. Dit was zijn eerste jaar, dat hij zou mee vechten. Officieel gingen de mannen in zijn familie op hun 16de voor het eerst meedoen met de oorlog. Maar aangezien hij de jongste van de jongens was thuis hadden ze hem nog even nodig. Dat was een opluchting voor hem geweest, oorlog was niet zijn ding. Hij keek op toen de spreker opnieuw begon, de schema's.. Of tenminste, zo iets.. Hij sloot zijn ogen opnieuw en keek op naar de zon. Was het erg om te verlangen naar de kou? Waarschijnlijk wel, hier in deze wereld was dat waarschijnlijk een zonde. Hier in deze wereld moest je trots zijn op je volk, al zei hij niet met deze gedachte dat hij niet trots was op zijn volk. Hij snapte slechts de haat niet, hoe naïef dat dan ook was.

De belangrijkste sprekers waren wel geweest dacht Matthew. Hij probeerde uit de menigte te komen en zocht naar een wc. Hij vond er wel een maar er stond een rij van letterlijk hier tot Tokyo. Hij keek om zich heen op zoek naar bekende. Maar met deze menigte zou hij die toch nooit vinden. Eigenlijk als hij er eens overnachting wou hij die familie van hem niet vinden. Hij heeft ze veraden, zij willen hem waarschijnlijk ook niet zien. Ze haten hem.

Eline keek om zich heen. Elk jaar weer het zelfde. Weer de nieuwe schema's. Ze zuchtte en liep wat meer naar achter. Ze snapte het nu wel weer. Eline keek over de menigte en kon niks zien, ze zocht een iets hogere plek waar ze tenslotte op ging zitten. Nu had ze een heel overzicht van wat er gebeurde en hoorde ze alles luid en duidelijk. Een kleine glimlach speelde om haar lippen. waarom wist ze zelf niet. De luidspreker begon al te praten maar om de menigte alleen stil te krijgen. Eline gaapte wat en trok haar knieën op en wachtte af wat er dit keer zou gebeuren.


~
Goed?
Personage maak ik veder af op school XD
Moet kunnen

XX

Verbeelde Fee zich alleen maar dat de toespraken veel langer duurde dan vorig jaar of was het echt zo? Nog steeds dagdromend besloot ze om een eindje te gaan lopen, haar benen begonnen in slaap te vallen. Voorzichtig liep ze tussen de mensen door oppassend dat ze niet op iemands tenen stond. Doordat Fee naar haar voeten keek had ze niet in de gaten dat ze tegen iemand aanknalde. ‘Oeps, sorry!’ verlegen keek ze op naar het gezicht van degene tegen wie ze opgelopen was. Door de zon verblind kon ze alleen niet goed zien wie het was.

Noby schrok op uit haar gedachten, toen er iemand tegen haar op botste. Ze keek geïrriteerd achter zich, waar een meisje met lange, rode haren stond. Noby zuchtte. 'Geeft niet.' zei ze. Ze bestudeerde het meisje van top tot teen, ze was niet lelijk, en ze droeg best mooie kleding. 'Kom je ook voor de vechtschema's?' vroeg Noby, om een gesprek aan te knopen. Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje.

Hij zag een groepje mensen bij een kraampje staan. Het waren vrienden van de familie. Maar zonder zijn familie. Hij vond het maar raar en liep eropaf. Toen hij er tien meter vanaf stond begon hij te twijfelen. Snel draaide hij om maar het was al te laat. Ze riep hem na en noemde hem een verader. Hij baalde van zijn keuze, maar er was geen andere weg. Hij moest en zou doen wat zijn moeder hem verbood. Voor zijn vader.

Bij het geluid van iemand die plaatsnam keek hij op. Zijn ogen zochten even rond, aangezien hij nog steeds alleen op het bankje zat. Naast het bankje - op de grond - zat een meisje, of beter gezegd een jonge vrouw. Een oud spoor van tranen was nog zichtbaar op haar wangen. Hij vroeg er niet naar, het was niet zijn zaak. Hij kende haar tenslotte niet, zoals vele die hier waren. Hij wende zijn blik af en keek naar de lucht. Hij voelde de hitte van de zon op zijn gezicht maar was het gewend naar al deze jaren. Hij voelde hoe er een klein beetje vocht op zijn bovenlip stond maar nam niet de moeite om die er af te halen, tenslotte zou er alleen maar nieuwe komen. Toen hij de laatste woorden van de spreker hoorde en het gejuich van het publiek richtte hij zijn blik op hen. Kon hij nu eindelijk vertrekken?

Glimlachend van opluchting dat ze het meisje haar niet kwalijk nam dat ze niet opletten veegde ze haar haren uit haar ogen. ‘Ja voor de vechtschema’s, de gezelligheid en het lekkere eten!’ ze keek even rond om te zien of niemand hun afluisterde en zij samenzwerend ‘Al valt dat lekkere eten beste mee.’ Glimlachend naar een wat oudere vent die hun nieuwsgierig aankeek rolde ze met haar ogen. Ze had net een van die lekker uitziende broodjes geprobeerd maar hoe lekker ze er ook uitzagen, het smaakte nergens naar.

Een lichte glimlach ontving hij van haar, het meisje dat naast het bankje was gaan zitten. Hij had de tijd niet gehad om terug te glimlachen, weg was ze namelijk al. Het afscheid dat ze naar hem gefluisterd had was overstemd geweest door het lawaai van de mensen. Hij volgde haar voorbeeld en besloot ook om op te staan. In tegenstelling tot het meisje liep hij de andere kant op, weg van deze plek. Hij had zijn reis spullen en buidel met geld aan zijn riem hangen, zijn wapen op zijn rug. Aangezien de speech was afgelopen was het voor hem tijd om te gaan, tijd om te vechten. Al betwijfelde hij zelf wel of dat echt ging gebeuren. Hij had niet het hart van een moordenaar, daar was hij te zacht voor.

- Gone -

Noby keek het meisje glimlachend aan. Plots hoorde ze een luid gejuich, wat betekende dat de speech afgelopen was. 'Ik ga m'n vechtschema halen.' zei Noby. Ze glimlachte nog een laatste keer, en sloot zich toen aan bij de rij voor de kraampjes met de vechtschema's. Het was een lange rij, dus ze stond hier waarschijnlijk nog wel even. Ze keek rustig om zich heen, en zuchtte diep. Moe, als ze thuis kwam plofte ze meteen op haar heerlijke, zachte bed en ze zou meteen in een diepe slaap vallen, ook al was het nog maar middag. Ze had lang moeten reizen om een vechtschema te bemachtigen, maar het was het vast waard.

Matthew voelde zich nog slechter door zijn kennisen. Hij was niet voor niks weggegaan. Het kwam door zijn moeder en niet door hemzelf hield hij zich voor. Verward liep hij maar wat over het plein. Hij hoorde niks meer. verzonken in zijn gedachten.