Het verborgen meertje

Onderwerp: Het verborgen meertje wo okt 05, 2011 5:04 am

Het meertje is, zoals gezegd, verborgen, maar toch niet erg moeilijk te vinden. Het is niet erg groot, en niet erg klein. Het wordt omringd door een groep bomen, waardoor je het niet meteen ziet, maar als je ernaar zoekt heb je het zo gevonden. Er komen niet veel mensen, maar het is een fijne plek om een warme dag bij door te brengen.

Regels: Meer dan twee in je postvak.
Personen: Het is ook weer niet zo bekend, dus niet meer dan drie.

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje wo okt 05, 2011 5:10 am

Evy wandelde op blote voeten door het aangename gras. Het was misschien fris voor sommige mensen, maar voor haar was het lekker warm, aangezien ze gewoonlijk haar tijd in het koude Westen doorbracht. Ze keek even om zich heen, maar zag niemand, en hoorde eveneens niemand. Ze zeeg neer op het gras, zette haar tas naast haar neer, en legde haar jas ook binnen handbereik. Het mes dat aan haar riem hing hield ze bij zich, zoals altijd, gewoon omdat ze zich dan veiliger voelde. Ze had in haar tas ook nog een pistool en kogels zitten, maar hield niet heel erg van dat soort wapens, al probeerde ze zichzelf wel te leren hoe ze ermee om moest gaan.

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje wo okt 05, 2011 5:47 am

De diepbruine lokken volgden haar bewegingen, alsof zij een andere keuze hadden, gedwongen waren zij haar te volgen tot zij van haar gescheiden werden. Ze luisterde naar de geluiden welke om haar heen klonken, terwijl zij door het grensgebied liep. Haar vingers lagen gerust tegen de hals van een duister gekleurd paard, het geluid van zijn hoeven die de grond raakten overstemde het geluid van haar voeten die evenals op de grond neerkwamen. Zacht neuriede zij, terwijl zij de omgeving afzocht naar een groep van bomen, bomen waar zich een helder meer tussen bevond. Verborgen. Haar duistere ogen vonden een persoon langs de bomen, aan het water, voorzichtig kwam zij tot een halt, waarna haar vingers de ranke hals van het dier loslieten. Bijzonder was dat zij haar neuriën niet staakte, terwijl haar ogen zich met twijfels deden vullen. Geleerd was haar, geleerd had hij haar dat een ieder haar vijand was, tot het tegendeel bewezen werd. Voorzichtig deed zij een pas dichterbij.

-
I suck.

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje wo okt 05, 2011 6:06 am

Hoewel Evy de voetstappen eerst niet hoorde, vingen haar oren een geluid op, anders dan de hoeven die ook door het bos klonken. Een stem, een stem van een meisje dat neuriede. Even klopte haar hart sneller, en toen kalmeerde ze zichzelf. Misschien was het iemand van haar kant? Weinig kans. En zelfs als het zo was zou die iemand eveneens haar vijand kunnen zijn. Niemand vertrouwen... Ze spande haar spieren aan, en voelde het geruststellende gewicht van het mes aan haar zijde. Maar ze kon daar minder snel mee richten, en als ze mis wierp, had ze niets. Zo kalm mogelijk pakte ze haar tas, en trok ze die naar zich toe. Ze hoorde het geneurie aanhouden, en toen dichterbij komen. Waarschijnlijk had het meisje haar nu ook wel gezien. Ze haalde diep adem, want ze begreep natuurlijk dat ze dit niet fout kon doen. Een misstap, en ze zou worden vermoord. Ze greep het pistool uit haar tas, sprong op, draaide zich om, en richtte op de bomen achter haar.

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje do okt 06, 2011 9:41 am

Haar slanke vingers reikten bij de eerste beweging, welke de gedaante maakte naar het medaillon om haar hals, echter gelijk weekten haar vingers weer los van het medaillon. Haar armen sloeg zij beschermen om de ranke hals van het dier aan haar zijde. Haar gezicht drukte ze voorzichtig tegen zijn vacht, gesmoord werd haar zachte geneurie in de duister vacht. Een onrustig geluid kwam los uit het dier, waarbij deze zich onrustig bewoog. Dichter sloeg zij haar armen om zijn hals, waarna zij haar gezicht meer tegen zijn hals drukte. Haar vingers liet zij door de manen van het dier gaan, terwijl zij het geneurie staakte om het dier sussende woorden in te fluisteren. De angst die zij voelde wilde ze niet aan het dier tonen, immers hij zou haar gedrag over nemen. Voorzichtig haalde zij haar gezicht bij zijn hals weg, om haar blik naar de persoon te laten drijven. Een jongedame. Een pistool. Licht kneep zij haar ogen dicht, waarna ze de hals van het dier losliet om haar vingers naar de bundel om haar middel te laten reiken. Soepel, snel omklemden de vingers een dolk, welke zij vervolgens dicht tegen haar aandrukte. Alsof het simpele wapen haar werkelijk beschermen kon, tegenover het wapen van de jongedame. Opnieuw brieste het dier aan haar zijde onrustig. Met haar vrije hand reikte ze naar de hals van het dier. Haar vingers liet ze door zijn duistere manen gaan, terwijl ze de volgende handeling van de onbekende dame probeerde in te schatten. Niets mocht zij over het hoofd zien.

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje do okt 06, 2011 9:53 am

Evy probeerde rustig adem te halen, iets wat maar deels lukte. Ze slikte, maar de hand die het wapen vasthield, trilde niet, en in haar ogen liet ze een koele uitdrukking staan. Ze zei niets, maar deed een stap naar voren. Ze dacht een schaduw te zien tussen de bomen, een persoon, waarschijnlijk het meisje dat had geneuried, en toen hoorde ze gefluister, en het gebries van een paard. Haar ogen richtten zich half dichtgeknepen op de bomen, en nu kon ze daadwerkelijk het meisje onderscheiden tussen de takken. Ze kende haar niet, wat niet vreemd was, aangezien Evy sowieso met weinig mensen optrok, ook al waren ze van het Westen. Van haar volk. Dat moest ze zichzelf blijven inprenten: ze horen bij jou, ze zijn geen vijanden. En toch, toch bleef ze altijd op haar hoede, altijd klaar. Evy probeerde de ogen van het meisje te vangen, haar duidelijk te maken zonder te gaan roepen, dat ze tevoorschijn moest komen. Evy had nog nooit iemand gedood - wel gevochten, maar nooit gedood, en ze wilde het ook niet, terwijl ze heel goed wist dat er mensen waren van het Oosten die haar zonder ook maar een gedachte de nek zouden afsnijden. Om haar hals hing de gouden ketting met het zandlopertje eraan, en ze moest zichzelf ervan weerhouden ernaar te grijpen, als een soort houvast.

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje vr okt 07, 2011 3:34 am

Noby ademde de heerlijke, frisse lucht bij het grensgebied in. Een koel briesje gleed langs haar zachte huid, heel anders dan in het Oosten, waar het constant bloedheet was. Ze slaakte een diepe zucht terwijl ze op weg ging naar een klein meertje, waar zij alleen van af wist. Er was nog nooit iemand geweest, tenminste niet als Noby er was, dus dacht ze dat het er wel veilig was. Noby had het meertje ontdekt tijdens een gevecht met een Westerling, die ze vervolgens gedood had. Ze was erg geschrokken van haar daad, het was de allereerste keer voor haar, en ze kon een beetje afkoelen door tegen een boom aan te zitten en rustig te luisteren naar de geluiden van de natuur. Ja, dit meertje was voor haar echt een plek om tot rust te komen. Noby was intussen al bijna bij het groepje bomen, toen ze eigenaardige geluiden hoorde... Ze bleef abrupt staan, en reikte naar haar revolver.

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje do okt 13, 2011 9:21 am

De onrust in het sierlijke lichaam van het dier leek te groeien, echter kon zij niet de reden van deze groeiende onrust ontdekken. Niet meteen. Haar ogen deden de omgeving afzoeken, naar meer. Redenen. Echter staakte zij haar zachte gefluister niet. Woorden, waarmee zij niet slechts het dier kalmeerde, woorden waarmee zij haarzelf moed in deed spreken. Het was niets. Het kwam goed. Soepel streken haar vingers door de duistere manen. Wellicht, was het veiliger te gaan. Haar duistere ogen vulden zich met twijfel, terwijl zij haar blik herhaaldelijk over de omgeving liet gaan. Plots, deed zij in een snelle beweging op het dier zijn rug springen, een iets waarmee zij behalve het dier, haarzelf mee deed verrassen. Kort steigerde het dier, terwijl het geschrokken brieste, echter vervolgens maande zij hem tot rust, maakte zij dat hij in stilstand bleef staan. Groter, dreigender wellicht was zij te paard. Echter, zij bleef zich klein, in gevaar voelen. Zacht, haast onhoorbaar sprak zij. ‘W-Wie is daar. N-Niet schieten. Alsjeblieft.’

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje za okt 15, 2011 5:40 am

Hoewel Evy's gezicht koeltjes stond, kon je in de twinkelingen van haar ogen zien dat ze bang was, dat dit niet haar keuze was, maar dat ze het deed omdat het moest, omdat ze anders niet zou overleven. Ze slikte, en kneep haar ogen iets meer toe, turend tussen de bladeren. Ze hoorde iemand bewegen, een briesend en hinnikend paard en toen een stem, van een meisje, waarschijnlijk even oud als zijzelf, bang, smekend. Ze fronste, en de blik in haar ogen werd aarzelender. 'Kom tussen de bomen vandaan.' Zei ze, zo kalm mogelijk, en in haar stem liet ze weinig tot geen twijfeling doorklinken. De hand die het pistool vasthield trilde niet, al bonsde haar hart in haar keel.

Onderwerp: Re: Het verborgen meertje di okt 25, 2011 7:39 am

Een stem, een stem die niet aan haar toebehoorde deed het korte moment van stilte doorbreken. Een bevel, werd haar kalm toegesproken. Een bevel waar zij voor korte momenten aan deed twijfelen, waarna zij het majestueuze dier, welke slechts duisternis leek langs het groene landschap liet stappen. De heldere bomen, welke schaduwen over het landschap wierpen, liet zij achter haar, terwijl zij de figuur naderde. Een figuur, welke een gezicht begon te krijgen, terwijl zij naar dichterbij kwam. Een jongedame, niet vele jaren ouder -wellicht geen- deed zij zien. Bruine krullen omlijstten het gezicht, waarin heldere ogen zichtbaar waren. Ergens deed de twinkeling van angst in de ogen haar een goed gevoel geven, echter een gevoel dat meteen verdween bij het aanschouwen van het wapen in de hand van de dame. Het dier waar zij op zat brieste, angst probeerde het te verhullen met dreiging. Hij wilde niet, dat zij slachtoffer werd, even min als zij wilde dat het dier slachtoffer werd. Ze wilde, dat zij beiden veilig uit deze ontmoeting komen zouden. Dat haar moeder niet met een volgens verlies zou moeten hendelen.