De grote grot

'Je helpt met niet, je praat alleen maar' zegt Kirsten kalm, ze kijkt naar de grond en ze kijkt weer omhoog. Ze moest straks ook maar eens gaan aan gezien haar zusje thuis dood ziek op de bank ligt. Een zucht glijd over haar lippen heen.

'Wat is er dan? Waarom ben je hier? Helemaal alleen.' die laatste zin zei hij met nadruk. Hij vond het namelijk heel erg raar.

'Ik heb bijna geen familie vandaar dat ik hier alleen ben, ik zorg thuis op straat de hele dag voor mijn zusje en hier zoek ik voorwerpen die sommige hier jaren geleden zijn verloren' zegt ze met een zucht terwijl ze hem even aan kijkt maar toch haar blik weer afwend. ''en jij?'' vraagt ze zachtjes.

'Ik kom hier voor pure wraak en om mijn vader te eren. Van hem moest ik een vechter worden, maar dat was en ben ik niet. Ik ben een watje.' hij keek naar boven.

'Luister niet naar je vader maar luister naar je hart' zegt Kirsten op een rustige maar eerlijke toon, uit haar zak haalt ze iets. Het is een stukje zacht brood. Ze kijkt naar Fay en ze steekt haar hand voor uit en ze zegt 'geef het maar aan mijn kitten'

'Zal ik doen.' Ik zie het katje smullen. Het was echt om op te eten. Het katje dan niet het brood dat was voor het katje. 'Ik kan je misschien helpen. Ik heb anders toch niks te doen.'

Kirsten kijkt hem aan en ze knikt. ''Als je wil graag' zegt ze en ze glimlacht even zwakjes en ze kijkt hem aan met haar grote ogen maar zoals normaal went ze haar blik weer af, eigenlijk keek ze nooit mensen echt aan.

Matthew voelde zich meteen helemaal warm van binnen. Hij vertrouwde een Leatus, maar zijn hart stond het toe. Dit was zijn ware ik. Zo moest het zijn.

Kirsten glimlachte even en ze keek naar haar kitten en daarna weer rond. ''Is er wat?'' vroeg ze met een glimlachje toen hij zich stil hield. Ze hield haar hooft schuin als een klein en voor namenlijk nieuw schierig kind. Eigenlijk is ze ook nog eens een kind, van 15.

'Het is gewoon dat ik nog nooit met jou soort heb gepraat. Het voelt heel raar.' Maar het klopte wel. De enige woorden die hij in zijn leven tegen een Leatus heeft gezegt was. Jij gaat dood. maar dat ging hij niet tegen het meisje zeggen. 'Hoe heet je eigenlijk?'

Kirsten keek heb aan, ze had al met de andere soort gepraat maar dit was toch echt wel wat anders. ''Ik heet Kirsten maar noem me maar Kirst, en jij?'' vraagt ze en ze houd haar hoofd een beetje schuin, dat deed ze altijd als ze iets vroeg. Een soort van rare tik.

'Aangenaamt. Ik ben Matthew.' Hij keek haar voor de grap ook schuin aan.

Kirsten glimlachte zwakjes toen hij zijn naam zij en haar ook schuin aan keek. ''Je naapt mij na'' zegt ze zachtjes en ze zet haar hoofd als het ware weer recht..

'Misschien, misschien ook niet.' Matthew lachte. Hij was nog een beetje in zijn gedachten aan het vechten. Een deel zei dat hij weg moest gaan en het andere deel vroeg om vrede en vriendschap. Zijn hoofd begon pijn te doen.

Wanneer Kirsten even omhoog kijkt valt er een druppel op haar neus en door de glinstering van het water zie je het in haar ogen (die glinstering). ''Deze grot blijft mooi' zegt ze terwijl ze met haar hand over haar neus heen gaat om het water weg te vegen

'Ik ben hier nog nooit eerder geweest. Ik ben eigenlijk nog nooit zo dicht bij het westen geweest.' Hij keek om zich heen en nam de grot in zich op. Het was eigenlijk best wel mooi ja.

Kirsten keek even naar hem maar wende net zoals altijd haar blik weer af, ze vond het niet fijn om naar mensen te kijken. Waarom weet ze zelf ook niet eens. Ze vind het echt prachtig hier,ze kwam er vroeger ook zo vaak alleen haar moeder heeft het haar echt tijden verboden, maar nu na een tijdje en zelfs toen ging ze hier naar de grot gewoon, stiekem. Ze kon er maar niet van weg blijven, in de grot vind ze het lijken alsof al haar problemen langzaam weg varen en dat ze even alleen kan zijn. Ze keek weer omhoog en ze zegt ''ik kom hier wel vaker, ik kom wel vaker in dit gebied hier alleen ik durf nooit echt ver te gaan'' Zachtjes beet ze op de binnenkant van haar lip, ze gedroeg zich vandaag wat anders dan dat ze echt was, ze is anders een heel erg stil meisje alleen ze wou zich niet bang laten maken door iemand van de andere kant. Ze wou als een sterk meisje vandaag overkomen en dat lukte voor haar vandaag echt aardig goed.Maar vanbinnen voelde ze zich toen ze zijn stem hoorde toch aardig bang en wou eigenlijk helemaal niks terug zeggen. Maar gelukkig stond ze hier dan nog voor hem, voor de vijand. Zij hoopte natuurlijk dat ze niet ontdekt werd en niet mee zou worden gesleurt en misschien wel tot de dood straf werd veroordeelt, maar op dit moment is ze daar niet bang voor. Ze weet namenlijk zowat zeker dat niemand ze hier in de grot kan vinden omdat het gewoon te ver verscholen ligt achter de bergen en alle puin die over al en nergens ligt. De twinkeling in haar ogen zie je nog steeds door dat het ligt er op verkaast en daardoor lijken haar ogen nog groter dan dat ze al zijn. Ze haald haar hand door haar haar heen omdat het echt helemaal nergens naar zit en ze geen borstel of wat dan ook heeft doet ze het maar met haar hand. Zoals ze er nu uit ziet, met de twinkeling in haar ogen door het ligt val en die oude vieze kleding ziet ze er uit als een zwerver die die jac pot heeft gewonnen.

Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Of was het meer dan een glimlach. 'Ik begrijp wel dat je hier vaak bent. Het is hier rustgevend, prachtig en goed verscholen.' Hij pakte zijn boog en begon hem schoon te maken. Heel rustig haalde hij de onderkant van zijn trui over de boog. Als er iets mee zou gebeuren zou Matthew instorten. Dan zou zijn leven over zijn. Niemand kon de boog van hem afpakken.

Kirsten knikte lichtjes en ze pakt haar katje op, het is echt haar katje en niemand mag die van haar af pakken. Het is nog een klein weer loos dingentje en ze glimlacht even.

De stilte werd voor Matthew heel ongemakkelijk. Hij stond op en begon te ijsberen. Op en neer, hij begon zichzelf te irriteren. De grond was best wel eentonig, maar wel prachtig.