De dorps ruïne

Het zijn de ruïnes van een lang verloren dorp. Vroeger was de grens van het oosten verder naar het westen, maar dat veranderde en het hele dorp werd plat gebrand. Er zijn alleen nog maar wat saaie ruïnes over. Wie weet wat je nog terug kan vinden in de puin van verloren dromen.

Evy leunde met haar rug tegen een van de stoffige, door de zon opgewarmde muren. Ze keek om zich heen, maar de ruïnes leken uitgestorven. Af en toe moest ze haar ogen samenknijpen, zodat de stofwolken die af en toe langsdreven haar niet zouden verblinden, maar na een tijdje pakte ze een stuk brood uit de tas, en at dat op. Een van haar beide handen lag op haar heup, aan de gordel waar ook haar mes hing. Ze was klaar om snel te reageren als ze iemand zag. Zolang ze niet wist of hij of zij een vriend of een vijand was, dat eerste was trouwens hoogst ongebruikelijk, was ze behoedzaam voor iedereen. Haar lange, donkere haren zaten in een vlecht, en die lag op haar rug, maar een paar lokken hadden weg weten te glippen uit haar greep, en hingen nu losjes om haar gezicht heen.

Hij liep geërgerd de ruïne in. Als die mensen die hier gestorven waren. Niemand die hier nog kon leven. Op zijn boog lag al een pijl. Dit was een ultieme schuilplaats, maar dat betekende ook dat er meerdere mensen konden zitten. Hij raapte wat steentjes van de grond en gooide het alle kanten op voordat hij doorliep. Als iemand zou reageren kon hij daardoor meteen weg sprinten. Maar er was niemand. Het was stil en leeg. Hij liep een huis binnen. Nou ja de muren van het huis stonden er nog. Hij ging aan de schaduwkant van een van de muren liggen en relaxte. Zijn pijl en boog gleden rustig uit zijn handen en hij viel in een soort van trans tussen slaap en relaxen.

Na een tijdje duwde Evy zich op haar ellebogen helemaal overeind, en begon ze door de ruïnes te lopen. En toen hoorde ze de zachte voetstappen. Al haar zintuigen sprongen opeens op scherp, ze greep haar boog, griste een pijl van de koker die op haar rug hing en legde die op. Haar ogen schoten opzij, heen en weer. Ze had altijd haar mes nog, maar meer niet. Ik heb het gecontroleerd, er was niemand... Dan moet er net iemand zijn aangekomen. Ze slikte, maar concentreerde zich. Langzaam en zo stilletjes mogelijk sloop ze langs de huizen die nog maar half overeind stonden, door de ruïnes van wat ooit een normaal dorp was geweest. Ze keek om het hoekje van een van de muren, en zag een jongen. Hij leek te slapen, of in ieder geval niet op te letten. Ze richtte haar boog, maar was niet van plan hem nu al wat aan te doen. Ze bekeek hem iets beter, en merkte dat hij niet sliep, niet écht, tenminste. 'Ga staan.' Zei haar stem, kalm, met een kille ondertoon.

Ik schrok me dood en kwam meteen overeind. 'Door wie wordt dit bevel gegeven?' zei ik in dezelfde toon. Rustig schoof ik mijn boog aan de kant en ging ik staan met mijn handen omhoog. Ik schatte haar in aan haar houding en gezichtsuitdrukking. Ik begon te lachen. 'Nooit gedacht dat ik op het open veld een vrouw tegenkwam.'

Evy's ogen versmalden zich. 'Ach, dan zal het vast een schok voor je zijn.' Zei ze koeltjes. Ze was even stil, terwijl ze met haar voet de pijl en boog verder van de jongen wegschoof, buiten zijn handbereik, en hem toen scande op verdere wapens, die ze niet zag. 'Wat doe je hier?' Vroeg ze, en ze voegde er meteen iets anders aan toe. 'Zijn er meer?' Met "er", bedoelde ze mensen die bij hem hoorde. Het maakte haar niet uit bij welke kant ze hoorden, ze waren in ieder geval niet haar vrienden.

Zijn spieren trokken zijn mondhoeken omhoog. 'Dit is een onverwachte schok ja. Ik kwam alleen maar voor een rustig dutje. Even relaxen na een lange tocht.' Hij keek even om zich heen. 'Ik denk niet dat iemand mij gevolgd heeft. Op jou na dan.' Hij liet zijn armen omlaag gaan maar bleef haar aankijken. Hij mocht geen enkele gezichtsuitdrukking missen. Ze was moeilijk in te schatten. Haar blik vertelde veel, maar het leek net een leugen.